درس اول :
مرد جوان: ببخشید آقا میشه بگین ساعت چنده؟
پیرمرد: معلومه که نه!
- چرا آقا... مگه چی ازتون کم میشه اگه به من ساعت رو بگین؟!
- یه چیزایی کم میشه و اگه به تو ساعت رو بگم به ضررم میشه
- ولی آقا آخه میشه به من بگین چه جوری؟!
- ببین اگه من به تو ساعت رو بگم مسلما تو از من تشکر می کنی و
شاید فردا دوباره از من ساعت رو بپرسی نه؟
- خوب... آره امکان داره
- امکانش هم هست که ما دو سه بار یا بیش تر باز هم همدیگه رو
ملاقات کنیم و تو از من اسم و آدرسم رو هم بپرسی
- خوب... آره این هم امکان داره
- یه روزی شاید بیای خونه من و بگی داشتم از این دور و ورا رد می
شدم گفتم یه سری به شما بزنم و منم بهت تعارف کنم بیای تو تا یه
چایی با هم بخوریم و بعد این تعارف و ادبی که من به جا آوردم باعث
بشه که تو دوباره بیای دیدن من و در اون زمانه که میگی به به چه
چایی خوش طعمی و بپرسی که کی اونو درست کرده
- آره ممکنه...
- بعدش من به تو میگم که دخترم چایی رو درست کرده و در اون زمان
هست که باید دختر خوشگل و جوونم رو به تو معرفی کنم و تو هم از
دختر من خوشت بیاد
- لبخندی بر لب مرد جوان نشست
- در این زمان هست که تو هی می خوای بیای و دختر منو ملاقات کنی و
ازش می خوای باهات قرار بذاره و یا این که با هم برین سینما!
- مرد جوان از تجسم این موضوع باز هم لبخند زد
- دختر من هم کم کم به تو علاقمند میشه و همیشه چشم انتظارته که
بیای و پس از ملاقات های مکرر تو هم عاشقش میشی و ازش درخواست می
کنی که باهات ازدواج کنه
- مرد جوان همچنان نیش لبخندش بازتر شد
- یه روزی هر دوتاتون میاین پیش من و به عشقتون اعتراف می کنین و
از من واسه عروسیتون اجازه می خواین
- اوه بله... حتما و تبسمی عاشقانه بر لبانش نشست

- پیرمرد با عصبانیت به مرد جوان گفت: من هیچ وقت اجازه نمیدم که
دختر دسته گلم با آدمی مثل تو که حتی یه ساعت مچی هم نداره ازدواج
کنه... می فهمی؟!
و پیرمرد با عصبانیت از مرد جوان دور شد ...

نتیجه اخلاقی : درسته با مـوبــایــلت راحت زندگی می کنی
ولی ساعت مچی بینوا هم شاید یه روزی برات شانس بیاره!

درس دوم :
صدای راننده وانت بار که داد میزد "هندونه به شرط چاقو بخور و ببر،
جیگرتو حال میاره هندونه" رو شنیدیم.
گفتم: زن، جون هر کی دوست داری بی خیال شو. اصلا بزار برم واست دو
تا هندونه قرمز بگیرم بخوری جیگرت حال بیاد.
اما گوشش به این حرفها بدهکار نبود.
سرم رو بین دوتا دستام گرفتم و پیش خودم گفتم حیف که مجبور بودم
فقط با تو ازدواج کنم. زن از تو یه دنده تر وجود نداره ...
در حالی که برگهای دور کمرش رو مرتب میکرد و دستاش رو توی هوا تکون
میداد گفت: همین که هست میخوای بخواه نمیخوای نخواه، اصلا اگه به
حرفم گوش نکنی مجبوری امشب رو تنها بخوابی!
گفتم: آخه زن تو که منو بدبخت میکنی حداقل به بچه هامون رحم کن
اونا چه گناهی کردن که تا آخر عمر باید تاوان گناه تو رو پس بدن.
اینو که گفتم شروع کرد به جیغ و داد کردن که تو اصلا به من اهمیت
نمیدی تو برای من ارزش قائل نیستی... تو با من مهربون نیستی و…
گفتم باشه اصلا هر چی تو بگی. با هزار زحمت از یه درخت سیب بالا
رفتم و یه دونه سیب چیدم و دادم بهش و گفتم بگیر حوا جونم اینم سیب
دیگه چی میگی؟!
اما چشمتون روز بد نبینه… همینکه اولین گاز رو زدیم خدا با اردنگی
مارو انداخت اینجا تازه از اون بدتر اینکه وقتی به حوا میگم ببین
چه بلایی به سرم آوردی با کمال پر رویی میگه:
ببین مردهای مردم چه کارا که واسه زنشون نمیکنند از ماشین پژو
گرفته تا تور آنتالیا واسه زنشون فراهم میکنند ...
من در حالی که دهنم باز مونده بود داشتم به این فکر میکردم آخه جز
ما دوتا که زن و شوهری وجود نداشت که حوا این حرفهارو میزد !!!

نتیجه اخلاقی : شاید آدم اون موقع نمی دونست ولی بد نیست به
این واقعیت پی ببریم که این حرف ها ریشه ژنتیکی داره و توی دهان
همه زن های عالم وجود داره!

درس سوم :
من دانشجوى سال دوم بودم. یک روز سر جلسه امتحان وقتى چشمم به سوال
آخر افتاد، خنده‌ام گرفت. فکر کردم استاد حتماً قصد شوخى کردن
داشته است.
سؤال این بود: "نام کوچک زنى که محوطه دانشکده را نظافت می‌کند
چیست؟"
من آن زن نظافتچى را بارها دیده بودم. زنى بلند قد، با موهاى جو
گندمى و حدوداً شصت ساله بود. امّا نام کوچکش را از کجا باید می‌دانستم؟
من برگه امتحانى را تحویل دادم و سؤال آخر را بی‌جواب گذاشتم. درست
قبل از آنکه از کلاس خارج شوم دانشجویى از استاد سؤال کرد آیا سوال
آخر هم در بارم‌بندى نمرات محسوب می‌شود؟
استاد گفت: حتماً و ادامه داد: شما در حرفه خود با آدم‌هاى بسیارى
ملاقات خواهید کرد. همه آن‌ها مهم هستند و شایسته توجه و ملاحظه
شما می‌باشند، حتى اگر تنها کارى که می‌کنید لبخند زدن و سلام کردن
به آن‌ها باشد.

نتیجه اخلاقی : نباید هیچگاه فراموش کنیم که دنیای اطراف ما
را فقط آدم های مهم نمی سازند تا در خاطر ما بمانند!

درس چهارم :
نجار پیری خود را برای بازنشسته شدن آماده میکرد.
یک روز او با صاحبکار خود موضوع را در میان گذاشت.
پس از روزهای طولانی و کار کردن و زحمت کشیدن، حالا او به استراحت
نیاز داشت و برای پیدا کردن زمان این استراحت میخواست تا او را از
کار بازنشسته کنند.
صاحب کار او بسیار ناراحت شد و سعی کرد او را منصرف کند، اما نجار
بر حرفش و تصمیمی که گرفته بود پافشاری کرد.
سرانجام صاحب کار در حالی که با تأسف با این درخواست موافقت میکرد،
از او خواست تا به عنوان آخرین کار، ساخت خانه ای را به عهده بگیرد.
نجار در حالت رودربایستی، پذیرفت در حالیکه دلش چندان به این کار
راضی نبود.
پذیرفتن ساخت این خانه را بر خلاف میل باطنی او صورت گرفته بود.
برای همین به سرعت مواد اولیه نامرغوبی تهیه کرد و به سرعت و بی
دقتی، به ساختن خانه مشغول شد و به زودی و به خاطر رسیدن به
استراحت، کار را تمام کرد.
سپس او صاحب کار را از اتمام کار باخبر کرد.
صاحب کار برای دریافت کلید این آخرین کار به آنجا آمد.
زمان تحویل کلید، صاحب کار آن را به نجار بازگرداند و گفت: این
خانه هدیه ایست از طرف من به تو به خاطر سالهای همکاری!
نجار، یکه خورد و بسیار شرمنده شد.
در واقع اگر او میدانست که خودش قرار است در این خانه ساکن شود،
لوازم و مصالح بهتری برای ساخت آن بکار می برد و تمام مهارتی که در
کار داشت برای ساخت آن بکار می برد.
یعنی کار را به صورت دیگری پیش میبرد.

نتیجه اخلاقی : این داستان ماست. ما زندگیمان را میسازیم.
هر روز میگذرد. گاهی ما کمترین توجهی به آنچه که میسازیم نداریم، و
ناگهان در زمانی در اثر اتفاق غیرمترقبه میفهمیم که مجبوریم در
همین ساخته ها زندگی کنیم. گرچه اگر چنین تصوری داشته باشیم، تمام
سعی خود را برای ایمن کردن شرایط زندگی خود میکنیم ولی افسوس که
نمی دانیم که چه زود فرصت ها از دست می روند و گاهی بازسازی آنچه
ساخته ایم، ممکن نیست. شما نجار زندگی خود هستید و روزها، چکشی
هستند که بر یک میخ از زندگی شما کوبیده میشود. یک تخته در آن جای
میگیرد و یک دیوار برپا میشود. مراقب سلامتی خانه ای که برای زندگی
خود می سازید باشید.

درس پنجم :
در روزگارى که بستنى با شکلات به گرانى امروز نبود، پسر 10 ساله‌اى
وارد کافی شاپ هتلى شد و پشت میزى نشست. خدمتکار براى سفارش گرفتن
سراغش رفت.
پسر پرسید: بستنى با شکلات چند است؟
خدمتکار گفت: 50 سنت
پسر کوچک دستش را در جیبش کرد، تمام پول خردهایش را در آورد و شمرد.
بعد پرسید: بستنى خالى چند است؟
خدمتکار با توجه به اینکه تمام میزها پر شده بود و عده‌اى بیرون
قهوه فروشى منتظر خالى شدن میز ایستاده بودند، با بی‌حوصلگى گفت:
35 سنت
پسر دوباره سکه‌هایش را شمرد و گفت: براى من یک بستنى بیاورید.
خدمتکار یک بستنى آورد و صورتحساب را نیز روى میز گذاشت و رفت.
پسر بستنى را تمام کرد، صورتحساب را برداشت و پولش را به صندوق‌دار
پرداخت کرد و رفت.
هنگامى که خدمتکار براى تمیز کردن میز رفت، گریه‌اش گرفت. پسر بچه
روى میز در کنار بشقاب خالى، 15 سنت براى او انعام گذاشته بود!
یعنى او با پول‌هایش می‌توانست بستنى با شکلات بخورد، امّا چون
پولى براى انعام دادن برایش باقى نمی‌ماند، این کار را نکرده بود و
به بستنى خالى اکتفا کرده بود!

نتیجه اخلاقی : منصفانه نیست که هیچگاه و تحت هر شرایطی
خدمات همنوعان خود را نادیده بگیریم!

درس ششم :

روزی از روزها پدری از یک خانواده ثروتمند، پسرش را به مناطق
روستایی برد تا او دریابد مردم تنگدست چگونه زندگی می‌کنند. آنان
دو روز و دو شب را در مزرعه ی خانواده‌ای بسیار فقیر سر کردند و
سپس به سوی شهر بازگشتند.

در نیمه‌های راه پدر از فرزند پرسید: خب پسرم، به من بگو سفر چگونه
گذشت؟
- خیلی خوب بود پدر.

- پسرم آیا دیدی مردم فقیر چگونه زندگی می‌کنند؟
- بله پدر، دیدم ...

- بگو ببینم از این سفر چه آموختی؟
- من دیدم که: ما در خانه ی خود یک سگ داریم و آنان چهار سگ داشتند.
ما استخری داریم که تا نیمه‌های باغمان طول دارد و آنان برکه‌ای
دارند که پایانی ندارد. ما فانوسهای باغمان را از خارج وارد کرده‌ایم،
اما فانوسهای آنان ستارگان آسمانند. ایوان ما تا حیاط جلوی خانه‌مان
ادامه دارد، اما ایوان آنان تا افق گسترده است. ما قطعه زمین کوچکی
داریم که در آن زندگی می‌کنیم، اما آنها کشتزارهایی دارند که
انتهای آنان دیده نمی‌شود. ما پیشخدمتهایی داریم که به ما خدمت می‌کنند،
اما آنها خود به دیگران خدمت می‌کنند. ما غذای مصرفی‌مان را
خریداری می‌کنیم، اما آنها غذایشان را خود تولید می‌کنند. ما در
اطراف ملک خود دیوارهایی داریم تا ما را محافظت کنند، اما آنان
دوستانی دارند که از آنها محافظت می کنند.

آن پسر همچنان سخن می‌گفت و پدر سکوت کرده بود و سخنی برای گفتن
نداشت.
پسر سپس افزود: متشکرم پدر که نشان دادی ما چقدر فقیر هستیم!

نتیجه اخلاقی : بد نیست گاه گاهی از
زندگی دیگران نیز آگاهی پیدا کنیم تا احساس نکنیم در حصار زندگیمان
زندانی شده ایم!

درس هفتم :
یک شب، حدود ساعت یازده ونیم، یک زن مسن سیاه پوست آمریکایى در
کنار یک بزرگراه و در زیر باران شدیدى که می‌بارید ایستاده بود.
ماشینش خراب شده بود و نیازمند استفاده از وسیله نقلیه دیگرى بود.
او که کاملاً خیس شده بود دستش را جلوى ماشینى که از روبرو می‌آمد
بلند کرد. راننده آن ماشین که یک جوان سفیدپوست بود براى کمک به او
توقف کرد.
البته باید توجه داشت که این ماجرا در دهه 1960 و اوج تنش‌هاى میان
سفیدپوستان و سیاه‌پوستان در آمریکا بود.
مرد جوان آن زن سیاه‌پوست را به داخل ماشینش برد تا از زیر باران
نجات یابد؛ بعد مسیرش را عوض کرد و به ایستگاه قطار رفت و از آنجا
یک تاکسى براى زن گرفت و او را کمک کرد تا سوار تاکسى شود.

زن که ظاهراً خیلى عجله داشت از مرد جوان تشکر کرد و آدرس منزلش را
از او پرسید. چند روز بعد، مرد جوان در خانه بود که صداى زنگ در
برخاست. با کمال تعجب دید که یک تلویزیون رنگى بزرگ برایش آورده‌اند.
یادداشتى هم همراهش بود با این مضمون: "از شما به خاطر کمکى که آن
شب به من در بزرگراه کردید بسیار متشکرم. باران نه تنها لباس‌هایم،
که روح و جانم را هم خیس کرده بود. تا آنکه شما مثل فرشته نجات سر
رسیدید. به دلیل محبت شما، من توانستم در آخرین لحظه‌هاى زندگى
همسرم و درست قبل از اینکه چشم از این جهان فرو بندد در کنارش باشم.
به درگاه خداوند براى شما به خاطر کمک بی‌شائبه به دیگران دعا می‌کنم."
ارادتمند: خانم ...

نتیجه اخلاقی : چترها را باید بست، زیر باران باید رفت و
دنیا رو با تمام دوست داشتنی هاش احساس کرد!

درس هشتم :
در روزگار قدیم، پادشاهى سنگ بزرگى را در یک جاده اصلى قرار داد.
سپس در گوشه‌اى مخفی شد تا ببیند چه کسى آن را از جلوى مسیر بر می‌دارد.
برخى از بازرگانان ثروتمند با کالسکه‌هاى خود به کنار سنگ رسیدند،
آن را دور زدند و به راه خود ادامه دادند. بسیارى از آن‌ها نیز به
شاه بد و بیراه گفتند که چرا دستور نداده جاده را باز کنند؛ امّا
هیچیک از آنان کارى به سنگ نداشتند!

سپس یک مرد روستایى با بار سبزیجات به نزدیک سنگ رسید. بارش را
زمین گذاشت و شانه‌اش را زیر سنگ قرار داد و سعى کرد که سنگ را به
کنار جاده هل دهد. او بعد از زور زدن‌ها و عرق ریختن‌هاى زیاد
بالاخره موفق شد. هنگامى که سراغ بار سبزیجاتش رفت تا آن‌ها را بر
دوش بگیرد و به راهش ادامه دهد متوجه شد کیسه‌اى زیر آن سنگ در
زمین فرو رفته است. کیسه را باز کرد و دید که پر از سکه‌هاى طلا و
یادداشتى از جانب شاه بود که این سکه‌ها مال کسى است که سنگ را از
جاده کنار بزند.

نتیجه اخلاقی : آن مرد روستایى چیزى را می‌دانست که بسیارى
از ما نمی‌دانیم و آن چیزی نبود جز اینکه هر مانع، فرصتی است!

درس نهم :
روزی مرد کوری روی پله‌های ساختمانی نشسته و کلاه و تابلویی را در
کنار پایش قرار داده بود. روی تابلو خوانده می شد: "من کور هستم
لطفا کمک کنید."
روزنامه نگار خلاقی از کنار او می گذشت؛ نگاهی به او انداخت. فقط
چند سکه در داخل کلاه بود. او چند سکه داخل کلاه انداخت و بدون
اینکه از مرد کور اجازه بگیرد، تابلوی او را برداشت، آن را
برگرداند و اعلان دیگری روی آن نوشت و تابلو را کنار پای او گذاشت
و آنجا را ترک کرد.
عصر آن روز، روزنامه نگار به آن محل برگشت و متوجه شد که کلاه مرد
کور پر از سکه و اسکناس شده است.
مرد کور از صدای قدمهای او خبرنگار را شناخت و خواست اگر او همان
کسی است که آن تابلو را نوشته بگوید، که بر روی آن چه نوشته است؟
روزنامه نگار جواب داد: چیز خاص و مهمی نبود، من فقط نوشته شما را
به شکل دیگری نوشتم؛ لبخندی زد و به راه خود ادامه داد.
مرد کور هیچ وقت ندانست که او چه نوشته است ولی روی تابلوی او
خوانده می شد: "امروز بهار است، ولی من نمیتوانم آنرا ببینم!"

نتیجه اخلاقی : ضرورت تغییر روش ها برای پیشبرد خیلی از
اعمال و استراتژی ها در خیلی از مواقع بهترین رمز موفقیت در
زندگیست!

درس دهم :
شب کریسمس بود و هوا، سرد و برفی. پسرک، در حالی‌که پاهای برهنه‌اش
را روی برف جابه‌جا می‌کرد تا شاید سرمای برف‌های کف پیاده‌رو کم‌تر
آزارش بدهد، صورتش را چسبانده بود به شیشه سرد فروشگاه و به داخل
نگاه می‌کرد.

در نگاهش چیزی موج می‌زد، انگاری که با نگاهش، نداشته‌هاش رو از
خدا طلب می‌کرد، انگاری با چشم‌هاش آرزو می‌کرد ...
خانمی که قصد ورود به فروشگاه را داشت، کمی مکث کرد و نگاهی به
پسرک که محو تماشا بود انداخت و بعد رفت داخل فروشگاه. چند دقیقه
بعد، در حالی‌که یک جفت کفش در دستانش بود بیرون آمد.

آهای، آقا پسر!
پسرک برگشت و به سمت خانم رفت. چشمانش برق می‌زد وقتی آن خانم، کفش‌ها
را به ‌او داد.
پسرک با چشم‌های خوشحالش و با صدای لرزان پرسید: شما خدا هستید؟
خانم جواب داد: نه پسرم، من تنها یکی از بندگان خدا هستم!
و پسرک ادامه داد: آهان، می‌دانستم که با خدا نسبتی دارید ...

نتیجه اخلاقی : خداوند نیاز بندگانش را با دعا اجابت می کند
و در صورت استجابت دعا بندگان درستکار را واسطه قرار می دهد!

درس یازدهم :
مسئولین یک مؤسسه خیریه متوجه شدند که وکیل پولداری در شهرشان
زندگی می‌کند و تاکنون حتی یک ریال هم به خیریه کمک نکرده است. پس
یکی از افرادشان را نزد او فرستادند.

مسئول خیریه: آقای وکیل ما در مورد شما تحقیق کردیم و متوجه شدیم
که الحمدالله از درآمد بسیار خوبی برخوردارید ولی تاکنون هیچ کمکی
به خیریه نکرده‌اید. نمی‌خواهید در این امر خیر شرکت کنید؟

وکیل: آیا شما در تحقیقاتی که در مورد من کردید متوجه شدید که
مادرم بعد از یک بیماری طولانی سه ساله، هفته پیش درگذشت و در طول
آن سه سال، حقوق بازنشستگی‌اش کفاف مخارج سنگین درمانش را نمی‌کرد؟

مسئول خیریه: (با کمی شرمندگی) نه، نمی‌دانستم. خیلی تسلیت می‌گویم.

وکیل: آیا در تحقیقاتی که در مورد من کردید فهمیدید که برادرم در
جنگ هر دو پایش را از دست داده و دیگر نمی‌تواند کار کند و زن و 5
بچه دارد و سالهاست که خانه نشین است و نمی‌تواند از پس مخارج
زندگیش برآید؟

مسئول خیریه: (با شرمندگی بیشتر) نه، نمی‌دانستم. چه گرفتاری بزرگی
...

وکیل: آیا در تحقیقاتتان متوجه شدید که خواهرم سالهاست که در یک
بیمارستان روانی است و چون بیمه نیست در تنگنای شدیدی برای تأمین
هزینه‌های درمانش قرار دارد؟

مسئول خیریه که کاملاً شرمنده شده بود گفت: ببخشید. نمی‌دانستم
اینهمه گرفتاری دارید ...

وکیل: خوب. حالا وقتی من به اینها یک ریال کمک نکرده‌ام شما چطور
انتظار دارید به خیریه شما کمک کنم؟!

نتیجه اخلاقی : بی توجهی به همنوعان یک چیز است و خساست هم
یک چیز دیگر، ولی آنچه مسلم است نمیتوان از یک زاویه از اعمال
دیگران نتیجه گرفت!